Sí, xa está aquí. Por fin. É un momento que todo troiteiro espera. Durante a semana anterior, todos revisamos as canas, os carretes, compramos sedela e culleriñas, anzós, moscas, e esperamos ó sabado con esa ilusión que todo troiteiro ten. Esa ansia por botarse ó río, esas gañas de molla-la miñoca, da calzar ás botas de goma, de picarse cas silvas e ortigas... bótase de menos!
Quen non tivo nunca estos síntomas, entendo que non é troiteiro, ou que realmente non sabe qué é a pesca da troita. Só podo dicir que, o que realmente lle gusta, o que realmente ó vive, sabe perfectamente qué son os días previos o inicio da tempada.
Tan pretiño estaba o día, que unha semana antes comecei a comprar material: sedela Fendreel do 0.16, culleriñas Ranger de cobre e douradas dos nº 0 e 0.5, e como non, unha preciosa cana Shimano de 1.80, lixeriña como ten que ser. O carrete, pois xa o tiña, un regalo de cumpreanos que me fixeron Rubén e mais Nuñez.
Todo listo. Agora, o que falta é decidir o sitio ó que ir o primeiro día. Despois de cavilar durante varios días con Rubén se ibamos a un sitio ou o outro, decidimos ir ó Viso, xusto no límite superior do couto de Ponte Liñares, nos muíños de Penide.
Trátase dun río pequeno, estreito, con moita troita pequena, e ás veces, con algunha que outra sorpresa. Para comezar a tempada, non está mal, tendo en conta que o ano pasado portouse de maravilla. Alá fomos os dous. Chegamos ás 8 da mañá, xa de día. Por certo, día nuboso, que non despexou ata as 11 e media aproximadamente. Cambiamonos, e ó río!
O día comezada ben. Nos primeiros lances, un par de picadas a cada un. Non está mal. E comezamos a encontrar outros troiteiros, uns amables, e outros avinagrados. Ten que haber de todo no mundo. Seguimos hacia arriba, pero o día parecía non ir moi ben.
Ó pasar a ponte nova da estrada, empezou a millorar. Primeiro un, logo o outro. Un par de pequenas fario que alegraban a mañá. Xurelos, pero polo menos estabamos estrenados. Non foi ata chegar á zona dos muiños cando comezamos a pillar ben. Igoal ca antes: un unha, outro outra. Así ata chegar ó tramo alto do regato da dereita (o río divídese en dous regatos na súa zona alta).
Alí acabouse o día, non por desexo propio, senón porque rompín a cana. Sí, maravilla de cana, e co punteiro na mán. Nese momento, levabamos eu 7 e o outro 8, case todas ca Ranger de cobre do 0. Non hai queixa.
Mellor ir recollendo, polo que fomos pola estrada. Menuda camiñata! 30 minutos de camiño, recén saído o sol, e cas botas altas ata o peito. Menos mal que un pensa en todo e leva auga para cando mais se necesita.
Móstrovos a continuación unha fotografía tomada neste fructuoso día. Nela está o redactor deste blog recén sacado un dos 7 xurelos do día. Premio ó que sexa capaz de localizar a troita:
Ó próximo día, toca couto en Negreira. Ireivos informando!
No hay comentarios:
Publicar un comentario